Het verwerken van retouren: niet alles is wat het lijkt

Once upon a time… 🎃

John’s verhaal

Oktober is de maand dat ik terugkijk naar alle stappen die ik heb gezet om te komen waar ik nu sta. Voor de meeste mensen doen ze dit in december, voor mij heeft oktober echter een eigen verhaal. Begin 2013 leerde ik haar kennen, we hadden elkaar al eens eerder gezien op een soortgelijke bijeenkomst; een voor ondernemers. Of het liefde op het eerste gezicht was weet ik niet, maar de klik was er. Ze had destijds haar eigen zaak net buiten de stad waar ik toentertijd woonachtig was. Ik had ook een winkel met matig succes, het was pas toen ik een webshop ernaast startte dat ik een fijn inkomen had. Het ging goed tussen mij en Miranda en we besloten al snel samen te wonen, deels ook omwille van onze leeftijd. Alles liep op rolletjes met mijn zaken, voldoende om ons beiden financieel te ondersteunen. Met haar winkel ging het echter niet goed. Ik kreeg het idee dat ze had gefaald niet uit haar hoofd. Ik dacht er goed aan te doen om te benadrukken dat we financieel gezond waren, dit zorgde echter enkel voor meer stress in onze relatie. Ze was te trots om geld aan te nemen en ze moest haar zaak stoppen. We kregen steeds vaker ruzie en ze was soms dagen stil. Nu mijn werk meer en meer aandacht vroeg was ik blij te horen dat ze met wat vriendinnen in de buurt een ‘lees en wijnclub’ had opgezet, op zo’n moment vraag je als man niet verder. Onze relatie was ondanks alles verre van  gerepareerd en ik had me voorgenomen hier aan te werken. Toen gebeurde het incident. (of; tot het incident)

Het was een relatief rustige ochtend en ik was bij met mijn werk. Ik zou de garantie en retourverzoeken afhandelen. Ik kom trouwens uit de beveiligingssector, met die kennis onder mijn riem ben ik toen m’n zaak begonnen. Mijn winkel heeft artikelen als camera’s, afluistermateriaal, alarmsystemen en dat soort zaken meer. Mensen uit de buurt noemden het een ‘Spy-shop’ maar die term verafschuwde ik. Tussen alle standaard retourtjes stond een doos met een harde schijf en een geprinte brief.

“Zou je eens willen kijken of je deze weer werkende kunt krijgen? Je mag testen met het bestand dat er op staat.”

Normaliter stuur ik deze dingen direct door naar de fabrikant maar ik was, toegegeven, nieuwsgierig. Het duurde niet lang voordat ik hem aan de praat kreeg. Er stond 1 video op genaamd ‘Hallo’. Op de video stonden beelden die gemaakt waren met een camcorder. De beelden waren vrij willekeurig en toonden een woonwijk, mijn woonwijk. De school, kerk, winkels en zelfs een deel van mijn straat stond er op. In principe allemaal niet zo vreemd, enkel de beeldkwaliteit was bagger. Ik had de gerepareerde schijf in de doos gedaan en mijn eigen brief toegevoegd waarin ik hem wees op onze nieuwe camera modellen, soms moet je als ondernemer een beetje lef tonen. Twee weken van gezeik in mijn relatie en succes op werk gingen voorbij tot ik weer een nieuwe schijf kreeg.

“Bedankt.”

Zonder andere informatie op de brief die dit keer was meegeleverd ging ik er maar vanuit dat er weer wat mis was met de schijf. Dit keer kon ik echter zo bij het bestand genaamd ‘Hallo’. Ik weet nog dat mijn verwachting was hetzelfde filmpje te zien, niets was helaas minder waar. Dit filmpje was dichter bij huis dan ik lief had. Mijn straat, huis en zelfs Miranda stonden op film. Telkens als ze voorbijkwam in de video werd er op haar ingezoomd. Ik weet nog dat ik dacht dat ze wel goed in haar vel leek te zitten op de beelden, een vreemde gedachte. Ik heb toen uiteraard de politie ingeschakeld. Miranda hoefde er in mijn optiek niks van te weten, we hadden al genoeg ruzie met elkaar. Ik denk niet eens dat de politie echt heeft gehandeld. “Geen misdaad” werd er gezegd, maar dit is verdomme toch stalking dacht ik.

Het was drie rustige weken later toen ik een nieuwe schijf kreeg toegestuurd. Weer een nieuwe video. Het was donker van de nacht, regen. De nachtstand van de camera stond aan, maar de focus was zoals in eerdere video’s slecht. Toen ik het zag stond de tijd even stil, mijn lichaam werd koud. Plots ging er een stoot van adrenaline door mijn lijf. “Dat is verdomme mijn slaapkamer!” Miranda lag te slapen terwijl ze werd gefilmd door het raam, de stalker heeft op onze uitbouw moeten staan. Ik was nergens te bekennen, vast weer tot laat bezig op de zaak. Ik voelde me schuldig: “Die hufter wist dat ik er niet zou zijn.” fluisterde ik. Meteen na het zien van het filmpje belde ik Miranda. Geen gehoor. Ik moet wel zes keer hebben gebeld. Ik keek naar de klok, de datum “Shit, haar avondje.” Ze was weer bij het ‘clubje’. Ik haastte mij naar m’n fiets. Met regen nam ze altijd mijn auto en het had de laatste vier dagen geregend,  net als in de video.

Ik kwam aan bij het huis waar ze zou zijn. Daar keek ik door het raam maar zag enkel een gelukkig gezin aan tafel. Miranda zat er niet bij. Ik belde aan en een vrouw deed open. “Miranda, is, is ze hier?” vroeg ik dringend. “Ah jij bent John? Nee, Miranda is hier niet. We komen slechts om de week bij elkaar. Als het goed is komen de dames volgende week dinsdag weer hier. Is er iets mis?” Haar laatste paar woorden hoorde ik niet meer, ik had de politie al aan de lijn. Ze kwamen direct langs bij de zaak, ik had de video al klaarstaan. Na mijn uitleg van de situatie kreeg ik een serie aan standaard vragen, ik irriteerde mij mateloos tot een van de agenten over de geretourneerde schijf begon. Het adres van de klant, daar moesten we heen! Het werd me door de agenten verboden mee te gaan, ze zouden zelf een bezoek brengen aan het adres. Dat waren de meest zenuwslopende momenten van mijn leven. Een paar uur later werd ik gebeld. Miranda was dood aangetroffen in een schuur bij het retouradres, ook werden 2 harde schijven in het huis gevonden. Later werd mij bekendgemaakt dat er ‘sporen’ van haar waren gevonden in onder anderen het bed van de stalker. Miranda.. Mijn Miranda..

Oktober is de maand dat ik terugkijk naar alle stappen die ik heb gezet om te komen waar ik nu sta. Toen ik er achter kwam dat Miranda vreemdging en niet elke week bij haar ‘clubje’ zat, wist ik dat ik afscheid moest nemen. Onze relatie was voorbij. Ze deed er alles aan om mij een schuldgevoel te geven, mijn succes en mijn carrière stonden allemaal in de weg. Ik heb hard geprobeerd het te repareren. Soms is een product echter defect en moet het opgeruimd. Met mijn ervaring in de beveiligingssector was het niet moeilijk om haar te volgen. Om te gaan waar zij was geweest. Om een slot te openen en bewijs te planten in een aftandse schuur. Zolang Miranda om de week haar sporen achterliet in het huis van die vent wist ik dat de politie het plaatje wel zou begrijpen. Elk jaar op de dag dat ik haar heb vermoord en hij de bak in ging moet ik mijn verhaal  weer nagaan, ik mag geen steken laten vallen. Consistentie, hard werk, motivatie en bloed. Het leven van een webwinkelier is niet makkelijk..